'Are you twins?'

Dat is wat dagelijks aan Marjolein en mij wordt gevraagd. Grappig, want voor Nederlanders lijken wij niet op elkaar en hier kunnen ze ons amper uit elkaar houden.

Er is alweer een week voorbij gevlogen, waarin we het Kameroense stapleven hebben ontdekt, Buea Town hebben bezocht, onze stage op de kinderafdeling hebben afgesloten en we zijn gestart op gynaecologie.

Het was een bewogen weekje, waarin we veel hebben geleerd, met veel afwisseling en emoties.

Afgelopen maandag mochten Marjolein en ik meekijken met het vaccinatieprogramma in het ziekenhuis. Het was een kleine ruimte met een paar banken waar enorm veel moeders met kinderen in werden gestopt. Na een uitgebreid gebed begonnen de verpleegkundigen te zingen. Ze zongen over dat borstvoeding de beste maaltijd voor een baby is van 0-6 maanden, hoe men zelf ORS kan maken etc. Op deze leuke manier met simpele liedjes kunnen de verpleegkundigen de moeders en toekomstige moeders veel bijbrengen. Het was een feestelijke en blije bedoening. Daarna begon de chaos; de vaccinaties moesten 1 voor 1 nog klaar gemaakt worden, ook de adminstratie was een chaos. Maar na ongeveer 5,5 uur waren alle kleine dotjes gevaccineerd. Daarna hebben Marjolein en ik nog een zwangere buik mogen palperen en besluisteren. Alvast een leuk voorproefje voor vrijdag, dan zullen wij starten op gynaecologie.

Toen we de volgende dag de afdeling opliepen, hoorden wij enorm hard gegil en gehuil. Eerst dachten wij dat iemand aan het bevallen was, maar dat is een afdeling verderop. Precies op het moment dat Marjolein en ik de zusterspost in willen lopen, rent er een vrouw naar buiten met haar handen in het haar. Ze zakt voor onze voeten neer en rolt huilend en gillend over de grond. Haar gegil ging door merg en been. Direct hadden wij in de gaten dat er iemand overleden was. En inderdaad, er was een jong jongetje overleden, waarschijnlijk aan de gevolgen van HIV. Het was erg heftig om dit van zo dichtbij mee te maken en daarnaast vond ik het ook gek om te zien dat alle studenten om het bed heen stonden en er geen arts aanwezig was. Marjolein en ik hebben daarom ook even afstand genomen. Al gauw ging iedereen verder met waar hij/zij mee bezig was, alsof er niets was gebeurd. Wij hadden er daarentegen wel iets meer moeite mee, ook al kenden we het jochie niet.

Verder hebben we deze week een plaatsing van een katheter gezien in de lies voor hemodialyse (erg interessant en bovenverwachting zeer steriel), zijn we langs een kantoor geweest om informatie te verkrijgen over onze beklimming van de Mount Cameroon en hebben we afscheid genomen van de kinderafdeling. We hebben hier een erg leuke tijd gehad, met de moeders en kindjes, maar ook met de studenten. Daarnaast hebben we ook erg veel geleerd van de al gepensioeneerde kinderarts. Verder hebben we ook 'the great round' meegemaakt, waarin alle studenten van alle afdelingen met de artsen samenkomen en verschillende casus bespreken. Dit was erg leerzaam en interessant om te zien. Manier van onderwijs geven is toch wel erg anders dan in Nederland. Artsen schreeuwen vaak tegen de studenten en er is een enorme hierarchie.

Vandaag zijn we begonnen bij gynaecologie. We hebben alle patienten gezien tijdens de ronde en zijn gekoppeld aan studenten om met hun mee te lopen. Dit houdt in dat wij samen met een student 2 bedden hebben en daar ook echt de dokter voor zijn. Super veel verantwoordelijkheid dus en dat voor een vierdejaars student. Ik denk dat ik veel ga leren op deze afdeling. Ook worden wij gebeld indien er een bevalling is, zodat wij dit ook een keer kunnen meemaken. Ik kijk daar erg naar uit.

Weekendplanning, zoals ik al eerder zei; plannen in Afrika is moeilijk. Zo hadden Raf en Sophie met een verpleegkundige en patient afgesproken om deze zaterdag (18 okt) met zn allen naar een 'ziekenhuis' te gaan van die patient. Hij noemt zichzelf een dokter die werkt op een alternatieve geneeswijze met kruiden etc. Dit leek ons erg interessant. Samen met Haman hebben we de verpleegkundige gesproken en 3 x gevraagd of zij ook geld van ons wilde hebben, aangezien ze een hele dag met ons weg zou zijn. Ze zei; 'No it's a gift from god, I don't need your money'. Die avond hebben we een sms van haar gekregen met de vraag of wij toch 30.000 cfa (ongeveer 45 euro) aan haar wilden geven. Tsja, dat is niet de bedoeling en daardoor gaat dat leuke plan helaas niet meer door. Op zondag staat een dagje naar Limbe op de planning.

Het was weer een leuke en interessante week. We zitten hier nu 3 weken en we merken nu al dat sommige dingen heel erg normaal worden. Zoals alle bijzondere planten en de toeterende taxi's (die horen we niet eens meer). We vergeten zelfs wel eens dat wij wit zijn, maar gelukkig worden we daar op de markt wel weer aan herinnerd. Daar schreeuwen ze namelijk altijd 'Sara' (wat witte betekent), 'Yellow', en 'Chinese' naar ons. Erg grappig.

Tot volgende week!
Xxx